2 maart 2009

De brugwachter

Het was in het jaar 1927 dat in de USA de grote crisis begon.
Een jonge, pas getrouwde man, vertrok naar de stad om daar werk te gaan zoeken. Door de stad stroomde een rivier waarover een spoorbrug was gebouwd. Aan de ene zijde was een brugwachtershuisje gebouwd, waarin de brugwachter zat.
De brugwachter deed de brug open wanneer er schepen door moesten varen. De jonge man solliciteerde naar deze baan,
en werd aangenomen. Hij deed zijn werk met veel liefde.

Na enige tijd werd in het gezin van deze brugwachter een zoontje geboren, ze noemden hem Gray. Toen Gray acht jaar was, nam zijn vader hem voor het eerst mee naar de brug,
en zei tegen hem: “Zal ik je laten zien hoe de brug werkt?” Moeder had hen eten meegegeven. Het was een grote belevenis voor Gray om te zien hoe alles werkte. Om in het wachthuisje te komen moesten ze over een smalle plak lopen, waaronder het mechanisme van de brug was. De hele morgen had Gray zitten kijken hoe de zeilschepen onder de brug doorvoeren, en de treinen eroverheen reden. De middagpauze kwam, en vader zei tegen hem: “Kom jongen, we gaan naar beneden om ons brood op te eten.”
De tijd met zijn zoon was zo spoedig voorbij gegaan, dat hij de trein even vergeten was, het was twaalf minuten voor twee toen hij plotseling de fluit van de trein hoorde. Hij sprong op en zei tegen zijn zoon: “Blijf jij hier zitten, ik ren naar boven om de knop in te drukken zodat de brug naar beneden zakt en de trein erover heen kan rijden..” Hij had net de knop ingedrukt waardoor de raderen in beweging
kwamen en de brug naar beneden kwam, toen hij een luide schreeuw van zijn zoon Gray hoorde: “Vader! Help mij!” Het was hem niet opgevallen dat de kleine Gray hem was nagelopen.. Toen de jongen over de smalle plank liep, was hij zijn evenwicht verloren en naar beneden gevallen. Hij was op het grote stalen kamrad gevallen, waarvan de raderen weer in een ander rad grepen. Vader zag hoe zijn kind steeds dichter bij de in elkaar grijpende tanden van de raderen kwam.
In een fractie overlegde hij wat te doen. Zijn zoon redden en de knop weer indrukken zodat de brug open bleef staan, of.. Plotseling dacht hij aan de vierhonderd passagiers in de trein. Hij moest een beslissing nemen. Zijn zoon redden, of die 400 mensen, die anders allemaal de dood zouden vinden in de rivier. Terwijl hij daarover dacht, hoorde hij weer de schreeuw van zijn zoon, maar de vader zei dat hij nu niet zijn vaderhart mocht laten spreken, omdat hij die mensen redden moest. Hoe vreselijk het ook was, maar hij moest z’n zoon laten sterven. Hij hoorde zijn zoon Gray schreeuwen toen hij gedood werd door de in elkaar grijpende tanden van de kamraderen.
Op dat moment stond de brug in de goede positie voor de aansnellende trein.
Het hart van de vader was verscheurd en hij schreeuwde het uit. Toen kwam de trein voorbij. Hij zag de conducteur die op zijn horloge keek.
Hij zag een man in de trein zitten die zijn pijpje rookte. Een ander las in zijn krant. In een volgende wagon zag hij mensen bij elkaar staan, zij maakten grappen en lachten. Hij zag kinderen heen en weer lopen en spelen. Sommigen aten een ijsje. En oh, hij ging bijna door de grond heen, hij zag een jongen die er precies zo uit zag als zijn eigen zoon.
De vader had wel voor ieder raam willen gaan staan en uitroepen:
"Mensen, kinderen. beseffen jullie dan niet dat dit mijn eigen zoon zijn leven heeft gekost?" Maar zij hadden geen enkel vermoeden van wat daar beneden had plaatsgevonden. En daarom bewoog het hun helemaal niet, daarom was ieder bezig met z'n eigen dingen. De vader zei:
"Mijn hart is verscheurd en heeft gebloed. 0h hadden deze mensen er maar een voorstelling van hoeveel het mij gekost heeft om deze trein door te laten gaan en hun het leven te redden."

Joh. 3:16 Want alzo lief heeft God de wereld gehad dat Hij Zijn enig geboren Zoon gegeven heeft opdat een ieder die in Hem gelooft niet verderve, maar het eeuwig leven hebbe.
Een mens kan het offer dat gebracht is nooit volledig beseffen, maar toch is dat offer wel gebracht. God liet liever Zijn eigen Zoon sterven aan het kruis, dan mensen geen middel van verlossing te schenken. Wat een liefde!